Szczepionka może nadawać aktywną odporność na określonego szkodliwego przedstawiciela poprzez stymulowanie układu odpornościowego organizmu do ataku na przedstawiciela. Po aktywacji przez wstrzyknięcie tkanki wytwarzające przeciwciała, zwane komórkami B (lub nawet limfocytami B), pozostają uczulone i gotowe do reakcji na brokera, jeśli kiedykolwiek dostanie się do organizmu.
Zastrzyk może również zapewnić odporność statyczną poprzez podanie przeciwciał lub limfocytów obecnie wytwarzanych przez zwierzę domowe lub indywidualnego dobroczyńcę. Zobacz także – strona główna.
Szczepienia są zwykle podawane przez zastrzyk (podawanie pozajelitowe), jednak niektóre są faktycznie podawane doustnie, a nawet donosowo (w przypadku zastrzyku przeciw grypie). Wydaje się, że szczepienia związane z obszarami błony śluzowej, takimi jak te otaczające jelita, a nawet kanały nosowe, zwiększają lepszą odpowiedź przeciwciał, a także mogą być w rzeczywistości absolutnie najbardziej niezawodną opcją leczenia. (Aby uzyskać więcej informacji, znajdź zastrzyk wspomagający.).
Pierwsze zastrzyki.
Pierwszy zastrzyk został przedstawiony przez angielskiego lekarza Edwarda Jennera, który w 1796 roku wykorzystał infekcję ospą krowią ( krowianką ) do nadania ludziom ochrony przed ospą prawdziwą , podobnym wirusem.
Jednak tuż przed tym zastosowaniem zasada szczepienia była stosowana przez azjatyckich lekarzy, którzy podawali dzieciom wyschnięte skórki pochodzące ze zmian chorobowych osób chorych na ospę, aby chronić się przed chorobą. Podczas gdy niektórzy rozwinęli odporność, inni stworzyli chorobę.
Dodatek Jennera polegał na wykorzystaniu pierwiastka identycznego z ospą, ale bezpieczniejszego niż ospa, aby sprawdzić odporność. W ten sposób wykorzystał dość rzadką sytuację, w której odporność na jednego wirusa rzuca pomysły na ochronę przed inną popularną chorobą. W 1881 roku francuski mikrobiolog Louis Pasteur wykazał immunizację w porównaniu z wąglikiem poprzez podawanie owiec wraz z pracą przygotowawczą obejmującą wadliwe typy prątków, które powodują chorobę. 4 lata później opracował wycofanie bezpieczeństwa przeciwko wściekliźnie.
Skuteczność szczepień.
Po okazji Pasteura przeprowadzono rozległe i intensywne poszukiwania nowych szczepionek i faktycznie wyprodukowano zastrzyki przeciwko każdemu mikroorganizmowi i wirusom, oprócz szczepionek przeciwko truciznom i różnym innym substancjom toksycznym. Dzięki zastrzykom ospa została wytępiona na całym świecie do 1980 roku, a przypadki polio spadły o 99 procent.
Inne przykłady chorób, przeciwko którym rzeczywiście stworzono szczepionki, to świnka, odra, dur brzuszny, cholera, gruźlica, gruźlica, tularemia, choroba pneumokokowa, tężec, grypa, żółta febra, wirusowe zapalenie wątroby typu A, choroba wątroby typu B, niektóre rodzaje zapalenia mózgu, a także tyfus – chociaż kilka z tych zastrzyków jest faktycznie mniej niż stuprocentowych pomocnych, a nawet jest faktycznie stosowanych w populacjach o wyższym ryzyku. Zastrzyki przeciwko infekcjom zapewniają szczególnie ważną niewrażliwą obronę, ponieważ w przeciwieństwie do zanieczyszczeń mikrobiologicznych infekcje wirusopodobne nie reagują na antybiotyki.
Rodzaje szczepień.
Trudność w rozwoju szczepień polega na stworzeniu solidnej szczepionki wystarczającej do odparcia choroby bez powodowania poważnej choroby szeregowca. Dlatego naukowcy faktycznie zaprojektowali różne rodzaje szczepień. Pogorszone lub atenuowane szczepionki zawierają bakterie, które utraciły zdolność wywoływania poważnych dolegliwości, ale zachowują zdolność do aktywacji odporności. Mogą powodować łagodny lub nawet subkliniczny typ stanu. Atenuowane zastrzyki obejmują zastrzyki na odrę, świnkę, polio (szczepionka Sabin), różyczkę, a także konsumpcję.
Zawieszone zastrzyki to te, które zawierają organizmy, które zostały zabite lub zawieszone za pomocą ciepła lub chemikaliów. Wstrzymane zastrzyki wywołują odpowiedź immunologiczną, jednak działanie zwykle jest mniej pełne niż w przypadku szczepionek atenuowanych.
Ponieważ zawieszone zastrzyki z pewnością nie są tak niezawodne w radzeniu sobie z zanieczyszczeniem, jak te wykonane z osłabionych drobnoustrojów, w rzeczywistości podaje się większe ilości zawieszonych zastrzyków. Szczepionki przeciwko wściekliźnie, polio (szczepionka Salka), niektórym rodzajom grypy i cholery są w rzeczywistości wytwarzane z inaktywowanych mikroorganizmów.
Jeszcze innym rodzajem zastrzyku jest szczepienie podjednostkowe, które faktycznie pomaga wytwarzać z białek znajdujących się na zewnątrz czynników zakaźnych. Szczepionki na grypę i choroby wątroby typu B należą do tego rodzaju. Kiedy zanieczyszczenia, metaboliczne produkty uboczne żywych organizmów, które można przenosić, są inaktywowane w celu utworzenia toksoidów, można je wykorzystać do zwiększenia odporności na szczękościsk, błonicę, a także krztusiec (krztusiec).
W spóźnionym XX wieku postęp w technikach laboratoryjnych umożliwił udoskonalenie podejścia do wzrostu iniekcyjnego.
Badacze kliniczni mogą rozpoznać genetykę patogenu (drobnoustroju chorobotwórczego), który koduje białko lub zdrowe białka, które promują nieodwracalne działanie na tę żywą istotę. Umożliwiło to masową produkcję zdrowych białek stymulujących odporność (zwanych antygenami), a także wykorzystywanie ich w zastrzykach. Umożliwiło to również genetyczną zmianę patogenów i wytwarzanie osłabionych szczepów wirusów. Ponieważ metoda uszkadzająca zdrowe białka z patogenów może zostać usunięta lub zmodyfikowana, oferując w ten sposób bezpieczniejszą i skuteczniejszą technikę wytwarzania wadliwych szczepionek.